Εδώ και αρκετές ημέρες, οι κυριότεροι οδικοί άξονες της χώρας παραμένουν αποκλεισμένοι από χιλιάδες τρακτέρ, στο πλαίσιο της αγωνιστικής διαμαρτυρίας του αγροτικού και κτηνοτροφικού κόσμου για την τραγική οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Μέχρι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, παρά τις διαπραγματεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και των συντονιστικών οργάνων των αγροτών, δεν διαφαίνεται κανένα περιθώριο εκτόνωσης των κινητοποιήσεων.
Οι κινητοποιήσεις κλιμακώθηκαν την τελευταία εβδομάδα, αλλά ουσιαστικά αποτελούν την κορύφωση της κραυγής αγωνίας ολόκληρου του κόσμου της ελληνικής υπαίθρου και ενός αγώνα επιβίωσης, παρά τη συνομωσία σιωπής που είχαν επιβάλλει από καιρό τα Μέσα ενημέρωσης. Όλοι αυτοί οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι, οι οποίοι νομιμοποιούσαν την καταστροφή και τη λεηλασία των νέων «Δεκεμβριανών», κωφεύουν απέναντι στην ουσία των προβλημάτων των αγροτών και κόπτονται δήθεν για τα προβλήματα που δημιουργούν οι κινητοποιήσεις σε συγκοινωνίες και μεταφορές.
Αυτό που πρέπει να κατανοήσει το σύνολο των Ελλήνων είναι ότι ο αγώνας των αγροτών μας αφορά όλους! Η επιβίωση της αγροτικής οικογένειας και η αξιοποίηση της ελληνικής γης αποτελούν τις πρώτες προτεραιότητες για την επιβίωση του ελληνικού έθνους όπως το γνωρίζουμε. Οι αγρότες αποτελούν το ζωτικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και η στενή σύνδεσή τους με την πατρώα γη αποτελεί την πεμπτουσία της διατήρησης της λαϊκής ταυτότητας. Σε μία απρόσωπη, παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, ο αγροτικός κόσμος είναι το τελευταίο ζωντανό κοινωνικό κύτταρο για τη διατήρηση της έννοιας της κοινότητας.
Μπροστά μας έχουμε ένα κίνημα το οποίο ζυμώνεται και αναπτύσσεται, γιατί πολύ απλά δεν έχει άλλες επιλογές για να ζήσει. Οι αγρότες που είναι στα μπλόκα μπορεί να έχουν διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά τα προβλήματα που μοιράζονται είναι αντικειμενικά, κοινά και διαχρονικά. Αν τα προηγούμενα χρόνια οι υποσχέσεις, τα συνθήματα «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» και τα μικροπολιτικά συμφέροντα στέκονταν ικανά να εκτονώσουν την αγωνιστικότητα, η σημερινή πραγματικότητα είναι πλέον αδυσώπητη.
Οι τιμές των λιπασμάτων και των φαρμάκων έχουν υπερδιπλασιαστεί, οι διακυμάνσεις των τιμών του πετρελαίου επηρεάζουν άμεσα το κόστος παραγωγής, τα καρτέλ και οι μεσάζοντες κάνουν χρυσές δουλειές χωρίς κανένα έλεγχο, τα δάνεια τρέχουν, ενώ ταυτόχρονα ο καταναλωτής πληρώνει τις συνεχείς αυξήσεις των προϊόντων και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ τιμών παραγωγού και κατανάλωσης συνεχώς διευρύνεται σε βάρος και των δυο.
Η αγροτική παραγωγή τις τελευταίες δεκαετίες, έχει υποθηκευτεί και καθορίζεται πλέον σε ποσότητα και είδος από την Ε.Ε. και τους παγκόσμιους οργανισμούς. Το κράτος έχει χάσει κάθε δυνατότητα επιβολής ανεξάρτητης αγροτικής πολιτικής, η οποία είναι έρμαιο στα συμφέροντα χωρών όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, που βρίσκονται σαφέστατα σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση από τα ελληνικά συμφέροντα. Με αυτόν τον τρόπο, η αγροτική παραγωγή κατάντησε ένα παιχνίδι για το κυνήγι των επιδοτήσεων οι οποίες δημιουργούν τεχνητή προσφορά και ζήτηση, διατηρούν και διαιωνίζουν τα συμφέροντα των καρτελ, προσφέρουν προσωρινή εισοδηματική ανακούφιση και συντηρούν ένα καθεστώς ζητιανιάς και μίζας.
Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους δεν πρόκειται να σταθούμε σε έναν πλειστηριασμό για το ύψος των επιδοτήσεων και των αποζημιώσεων, ο οποίος ενδιαφέρει μόνο τους αγροτοπατέρες και τους πολιτικούς. Εαν δεν δοθεί πολιτική λύση στο πρόβλημα επιβίωσης της αγροτικής οικογένειας, η οποία θα δίνει προοπτικές ανάπτυξης, ο καρκίνος της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας θα φέρει αργά ή γρήγορα, την καταστροφή του αγροτικού κόσμου. Τα μεταλλαγμένα σκουπίδια των πολυεθνικών ήδη βρίσκονται προ των πυλών.
Για να στηριχθεί πραγματικά ο αγροτικός κόσμος χρειάζεται μία αγροτική μεταρρύθμιση η οποία θα στοχεύει σε δύο αναπτυξιακούς άξονες. Από τη μία πλευρά, βρίσκονται τα άμεσα οικονομικά μέτρα που πρέπει να παρθούν ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση. Σε αυτά εντάσσονται οι ρυθμίσεις των χρεών, η μείωση του ΦΠΑ, το επίδομα πετρελαίου, οι κατώτερες εγγυημένες τιμές για τα προϊόντα και η σημαντική αύξηση των αγροτικών συντάξεων ώστε να φτάσουν σε αξιοπρεπή επίπεδα.
Ο δεύτερος άξονας προϋποθέτει την πολιτική βούληση για άσκηση ανεξάρτητης πολιτικής με βάση το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον. Σε αυτόν τον άξονα εντάσσεται η προστασία του Έλληνα αγρότη από τα καρτέλ και τους μεσάζοντες, η παροχή κινήτρων για την μετάβαση και την παραμονή των νέων Ελλήνων στην ύπαιθρο και τη διατήρηση του οικογενειακού κλήρου, η αναβάθμιση των σχετικών με τη γεωργία και την κτηνοτροφία σχολών, σε πανεπιστημιακό και τεχνικό επίπεδο, με στόχο την ανάπτυξη και εφαρμογή της έρευνας για τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής και της ανταγωνιστικότητας των Ελληνικών προϊόντων. Επιβάλλεται η εκ μηδενικής βάσεως διαπραγμάτευση με την Ε.Ε. και τους παγκόσμιους οργανισμούς για τα θέματα που αφορούν την ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία (σε συνεργασία και με τις λοιπές Μεσογειακές χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα). Τέλος, απαραίτητη είναι η στήριξη για την σωστή επαναλειτουργία των Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών, οι οποίες βούλιαξαν από τα σκάνδαλα των εγκάθετων κομματαρχών.
Οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε ότι ο αγώνας των αγροτών είναι ο αγώνας για την επιβίωση και την ανάπτυξη της ελληνικής υπαίθρου. Η Ελληνική Ύπαιθρος είναι ο πυρήνας της ανάπτυξης του Έθνους μας!
Η μόνη λύση είναι μία ανεξάρτητη Εθνική και Κοινωνική πολιτική, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τα συμφέροντα του κεφαλαίου!
Η γη και η αγροτική παραγωγή στα χέρια των Ελλήνων και για τις Ελληνικές ανάγκες!
πηγη : Ε.Ν.ΕΡΓΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου