ΟΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ ...

Το παρακάτω άρθρο το διάβασα στο blog Diastaseis και δεν ξέρω γιατί αλλά μου έφερε αμέσως στο μυαλό μου την λαϊκή παροιμία ‘’ότι βλέπεις στην πόρτα του γείτονα σύντομα περίμενε τα και στη δική σου !!! ‘’

Το πιο πλούσιο κρατίδιο της Ινδίας είναι το Μαχαράστρα, μια από τις πιο εκβιομηχανισμένες περιοχές της χώρας, με πολλά διυλιστήρια, αρκετά πανεπιστήμια, αλλά και μακρά καλλιτεχνική παράδοση. Σε αυτό το κρατίδιο, που παίρνει το όνομά του από τους κατασκευαστές και οδηγούς αρμάτων οι οποίοι αποτελούσαν τους «μαχαράτι» (μάχιμη δύναμη), πέντε αγρότες αφαιρούν κάθε μέρα τη ζωή τους, καταπίνοντας συνήθως φυτοφάρμακα. Χίλιοι αυτόχειρες έχουν μετρηθεί φέτος εδώ, εννιά χιλιάδες τα πέντε τελευταία χρόνια σε τέσσερα κρατίδια της Ινδίας (Μαχαράστρα, Άντρα Πραντές, Καρνατάκα, Κεράλα). Σύμφωνα με Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος.

Το σενάριο είναι πάντα το ίδιο: ύστερα από μια κακή σοδειά ή μια πτώση των τιμών, ο αγρότης δεν μπορεί να ξεπληρώσει το δάνειο που έχει πάρει, αναγκάζεται έτσι να πάρει δεύτερο, ύστερα τρίτο, οι τοκογλύφοι (σε εμάς οι τράπεζες ) τού παίρνουν σιγά-σιγά ό,τι έχει και δεν έχει, ώσπου μια μέρα κατεβάζει το μπουκάλι με το εντομοκτόνο και καθαρίζει. Το 45% των 90 εκατομμυρίων γεωργικών εκμεταλλεύσεων, κάπου 650 εκατομμύρια άνθρωποι, είναι ήδη χρεωμένοι. Σ' αυτή τη χώρα, η λέξη «φιλελευθεροποίηση» είναι συνώνυμη με το έγκλημα. Πριν από δύο χρόνια, η κυβέρνηση έδωσε τέλος σε ένα περιφερειακό πρόγραμμα με βάση το οποίο το Κράτος δεσμευόταν να αγοράζει το σύνολο της παραγωγής βαμβακιού σε σταθερή τιμή. Δεν έλαβε όμως παράλληλα κανένα μέτρο για να αντιμετωπίσει την εισβολή επιδοτούμενου αμερικάνικου βαμβακιού, που πωλείται στην Ινδία 40% φτηνότερα από το ντόπιο.

Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στο βαμβάκι. Όπως εξηγεί στη Λιμπερασιόν ο καθηγητής Οικονομικών Τζαγιάτι Γκος, η γεωργία της Ινδίας δεν είναι πλέον ανταγωνιστική, αφού το κόστος παραγωγής αυξάνεται διαρκώς. Κι αυτό, εξαιτίας της εισαγωγής νέων σπόρων, των λεγόμενων cash crops, που απαιτούν περισσότερο νερό, εντομοκτόνα και λιπάσματα από τους σπόρους που καλλιεργούνται στη χώρα. Στο Μαχαράστρα, η καλλιέργεια ενός στρέμματος βαμβακιού κοστίζει σήμερα 1.100 ρουπίες (20 ευρώ), έναντι 500 ρουπιών που κόστιζε πριν από δέκα χρόνια. Και η κυβέρνηση όχι μόνο δεν βοηθά τους αγρότες, αλλά αρνείται να τους διευκολύνει να πάρουν δάνειο από τις τράπεζες. Εκείνοι στρέφονται έτσι αναγκαστικά στους τοκογλύφους (μηνιαίο επιτόκιο 20%!), οι οποίοι κατά σατανική σύμπτωση συνεργάζονται στενά με τους πωλητές εισαγόμενων σπόρων και εντομοκτόνων...

Το σχέδιο βοήθειας που ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα η κυβέρνηση, και προβλέπει διαγραφή των τόκων, δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα αφού δεν επιτρέπει στους αγρότες να πάρουν νέα δάνεια με ευνοϊκούς όρους. Χρειάζονται βαθύτερες μεταρρυθμίσεις, χρειάζεται ενίσχυση των συστημάτων άρδευσης, χρειάζεται να δοθεί έμφαση στον παραγωγό έναντι της παραγωγής. Όλα δείχνουν ότι οι αυτοκτονίες θα συνεχιστούν.

Τώρα θα μου πείτε όχι και γείτονες με την Ινδία αλλά και οι δικές μας συνθήκες κάπως έτσι πάνε να διαμορφωθούν μετά τις αλλεπάλληλες αυξήσεις στα εφόδια παραγωγής